Opis

[PL] Dáša Lasotová („Archeologia według Joanny Imielskiej“): Do ważnych tematów twórczości Joanny Imielskiej należy refleksja o naturze czasu. Czas tematyzuje ona zarówno w planie osobistym, jak i w kontekstach szerszych, które obejmują też sfery medytacji, cykliczności, archetypiczności. Autorka nie tylko dotyka czasu w tematycznym planie artystycznych realizacji, ale odgrywa on u niej także istotną rolę w samym procesie twórczym. W tym miejscu proces twórczy i jego temat łączą się w jedno. W zbiorze prac, które artystka zatytułowała „Archeologia mojej szuflady“, otwiera ona przed nami swoje prywatne archiwum, które – jak można domniemywać – zawiera stare listy, dziennikowe zapiski, notatki, rękopisy stworzone przez nią i jej bliskich. Jednak nie prezentuje ich w celu umożliwienia zwykłej lektury, czego można by oczekiwać po archiwum. Przedstawia fragmenty – pismo, słowa albo same sylaby, a czasem i nawet mniej, bo te notatki ukrywają swoją treść w spiralnych kształtach muszli, w wykrawanych reliefowo kompozycjach ze starych zeszytów. Reliefy te tworzy z przestrzennie składanych form. Jej koncept, mający swoje źródło w dziecięcych papierowych zabawkach „piekło niebo”, gra z tajemnicą wpisaną w znaczenie tych tekstów. Imielska przetwarza papier o różnym stopniu zżółknienia i różnej jakości, arkusze w najróżniejszy sposób liniowane i dokumenty zapisywane na gładkich kartkach. Rękopisy wykorzystuje przy tworzeniu kompozycji płaskich, ale też układa je w warstwy aż do powstania delikatnego, płytkiego reliefu. Splata w jedno paski tekstów pisanych różnymi przyborami piśmienniczymi: piórem i ołówkiem, paski, które wyraźnie przywołują proces cięcia dokumentów w niszczarkach, a następnie – ich rekonstrukcji. Artystka wykorzystując stare dokumenty, sięga po techniki kolażu, prolażu, rolażu, warstważu, chiasmażu, które opisał Jiří Kolář w swojej książce „Słownik metod. Skrzydlaty osioł“. Niepowtarzalność zgromadzonego materiału u Imielskiej bierze się z cech jakościowych, wieku i charakteru papieru użytego zarówno jako materiał, jak i jako nośnik treści i znaczeń tych dokumentów oraz rękopisów. Redefinicja, jakiej Joanna Imielska poddaje te odnalezione dokumenty i zawartą w nich informację, ciąży ku obiektowi, poddaje ich treść desemantyzacji i konstruuje nowe odczytanie. Dla niej samej ten proces archeologicznej pracy i ponownego odkrywania tego, co zapomniane, może nie tylko otwierać drogę do miejsc dawno nieodwiedzanych, ale także odkrywać nowe i głębsze znaczenia sytuacji oraz związki, które ewokuje dotyk rzeczy i ręcznie zapisywane słowa. Czytelnicy tych jej na nowo komponowanych tekstów mogą się poczuć sprowokowani do badania własnej pamięci i myśli w nadziei na nowe rozpoznanie tego, co minione. [EN] Dáša Lasotová (“Archaeology According to Joanna Imielska”, 2020): One of the important topics of Joanna Imielska’s works is the reflection on the nature of time. She thematises time both on a personal level and in wider contexts which also include the spheres of meditation, cyclicality, archetypes. Not only does the artist touch upon time in the thematic plan of her artistic output but time also plays an important role in the creative process itself. This can be clearly seen in the lines of handwritten texts, in the ink lines of lace drawings, in the thousands of touches of this picture-writing shorthand. This is where the creative process and its theme merge into one. In the collection of works which the artist called ‘Archaeology of my Drawer’, she opens before us her private archive, which – as we can presume – contains old letters, diary entries, notes, manuscripts created by her and her relatives. However, she does not present them in order to allow a plain reading, which one would expect from an archive. She presents fragments – writing, words or just syllables, and sometimes even less, because these notes hide their content in spiral shell shapes, in relief-cut compositions from old notebooks. She creates these reliefs from spatially folded forms. Her idea, which has its source in children’s paper toys ”heaven or hell“, plays with the mystery inscribed in the meaning of these texts. The artist processes paper of varying degrees of yellowing and different quality, sheets in various ways lined and documents written on blank pages. She uses the manuscripts to create flat compositions, but also layers them up to a delicate, shallow relief. She weaves into one form stripes of texts written with various writing instruments: a fountain pen and pencil, strips that clearly recall the process of cutting documents in shredders and then reconstructing them. Using old documents, Joanna Imielska employs the techniques of collage, prollage, rollage/roulage, froissage and chiasmage which Jiří Kolář described in his book “Dictionary of Methods. A Winged Donkey”. The uniqueness of the material collected by Imielska is due to the quality, age and character of the paper used both as a material and as a medium of the content and meanings of these documents and manuscripts. Redefinition to which Joanna Imielska subjects these found documents and the information contained in them is leaning towards the object, submitting their content to desemanantization and constructing a new reading. For her, this process of archaeological work and rediscovery of what has been forgotten can not only open the way to places that have not been visited for a long time, but also discover new and deeper meanings of the situation and relationships that are evoked by the touch of things and handwritten words. Readers of these newly composed texts may feel provoked to explore their own memory and thoughts in the hope of a new recognition of the past.