Opis

[PL] Zofia Gebhard („Kształt czasu”, 2008): Płaszczyzny tych obrazów są jak niszczone działaniem czasu i pogody płaszczyzny skalne, gliniane ściany, a nawet przestrzenie ziemi, na których wyryto znaki – informacje, przesłanie, zaklęcie. Te obrazy kierują myśli ku pierwotnym związkom człowieka z naturą i jego sposobom porozumiewania się z Kosmosem. Może dlatego, że sztukę rodzi tu materia, że w materii sztuka drąży swoje komunikaty – obrazy są mariażem malarstwa i ceramiki, które wzajemnie się przenikają i inspirują. I jest to jak współistnienie ciała i ducha, tego, co zewnętrzne i tego, co wewnętrzne. Również przestrzeń, jaką odczytuję na tych obrazach, jest przestrzenią dwojaką – to rozpościerająca się wokół zewnętrzność świata i reagująca na nią nasza wewnętrzność. Świat został zredukowany do koniecznych sugestii: oto zarysy czegoś, co można nazwać lądem, smugi czegoś, co kojarzy się z wodą, co z niebem, jakieś miejsce, które możemy nazwać ołtarzem. Potrzebujemy tych konkretów jak oparcia, chociaż równie ważne jest to, co dzieje się pomiędzy – jaśniejący opar, jak mgła, jak zapowiedź świtu, emanuje oczekiwaniem czegoś dobrego; mroczniejące – przed burzą? – powietrze udziela swój niepokój. Ekspresja materii drażniona światłem budzi emocje, buduje nastroje. Do wnętrza, w głębię prowadzi znak – rekwizyt sensu, bo czyż nie jest rolą rekwizytu, by we właściwą stronę skierować nasze oczy, myśli i intuicję? I jest to droga, którą krąży się pomiędzy ziemią a niebem, pomiędzy widzialnym a niewidocznym, od profanum do sacrum.